Psychoterapia
W jaki sposób
Tobie Pomoże Psychoterapia?
Będę Cię postrzegał holistycznie, wieloaspektowo, dostrzegając etapowość Twojego życia. Pamiętaj ja nie oceniam! Wierzę, że wszelkie zaburzenia psychiczne są niezawinione, związane z niezabezpieczonymi potrzebami, niepewną więzią z otoczeniem i mają swoje źródło w od momentu poczęcia.
Nauczę cię jak decydować o sobie, dzięki temu poprawisz jakość swojego życia. Uwolnisz się od osobistych demonów i nauczysz się jak żyć w zgodzie z sobą samym.
Zaznajomie Cię z nowymi technika radzenia sobie z trudnościami. Psychoterapia uzależnień którą Tobie zaoferuję to wstęp do życia, nad którym będziesz umieć panować. Nauczę Cię metod, dzięki którym nie poddasz się, gdy znajdziesz się w ciężkiej sytuacji.
Sprawię że odkryjesz swoje pasje i aktywujesz nowe pokłady energii, dzięki którym zaczniesz realizować się na wielu płaszczyznach. Odkryjesz, jak wiele radości płynie z kultywowania swoich pasji. Zrozumiesz, że życie na trzeźwo jest piękniejsze niż Tobie się wydaje!
Wyjdziesz poza negatywne wzorce myślenia Jak często powtarzasz sobie, że coś się nie uda i tracisz wiarę w swoje siły? Na psychoterapii razem przełamiemy zamknięte koło czarnych myśli, nauczysz się je oceniać i wartościować, by wyjść poza negatywne schematy.
Terapia uzależnienia od alkoholu
Terapia uzależnienia od alkoholu
Terapia uzależnienia od narkotyków
Terapia uzależnienia od narkotyków
Terapia Uzależnienia od leków
Terapia Uzależnienia od leków
Terapia uzależnienia od hazardu
Terapia uzależnienia od hazardu
Terapia uzależnienia od gier i internetu
Terapia uzależnienia od gier i internetu
Terapia Uzależnień
Czy pomoże?psychoterapia uzależnień
Psychoterapia Uzależnień
Jeśli zdajesz sobie sprawę, że jesteś uzależniony, pokażę Tobie jak pracować nad uzależnieniem, dam odpowiednie narzędzia do walki z nałogiem. Gwarantuję że nie będziesz osamotnony w tej drodze, przejdę ją wspólnie z Tobą. Podjęcie próby zapanowania nad swoim ciałem i emocjami będą krokiem do nowego życia, które będzie piękniejsze i prostsze, a przede wszystkim bez uzależnienia.
Zaczniemy od diagnozy Twojego uzależnienia i ustalimy cel terapii. Po pierwszej konsultacji umówimy się na kolejne, w których przekażę Ci jeszcze więcej wsparcia. Porozmawiamy o tym, czym jest głód uzależnienia i jak z nim walczyć. Jak pozbyć się bodźców zewnętrznych i wewnętrznych, które ciągną Cię ku używkom. Zweryfikujemy Twoje sygnały ostrzegawcze, dzięki czemu będzie Ci łatwiej zaobserwować, że zbliża się nawrót. To wyczerpująca praca i tylko Twoja konsekwencja będzie w stanie przynieść zadowalające efekty. Zaczniemy pracować nad emocjami. Pokaże Ci, dlaczego nie możesz pić, dlaczego narkotyki Cię niszczą, dlaczego nie musisz przebywać całego dnia w pracy. Nauczysz się jak radzić sobie z pojawiającymi się emocjami i co robić, gdy Twoje postanowienia przerastają Twoje siły. Wytłumaczę Ci, co zrobić dalej.
Będziemy rozmawiać o tym, co czujesz i co jest dla Ciebie trudne. Będziesz przechodził przemianę, nawet jeśli na początku tego nie zauważysz. Twoje zaangażowanie i odpowiedzialność zaowocują, jeśli konsekwentnie będziesz stosował rozwiązania, które Ci zaproponuję. Ryzyko nawrotu jest duże, dlatego tak ważne jest, abyś nie rezygnował z terapii. Pomogę Ci wyjść z uzależnienia i utrzymać Cię w przekonaniu, że robisz najlepszą rzecz na świecie.
Decyzja o podjęciu terapii jest trudna, ale ważna. Powinieneś wiedzieć, że czeka Cię wiele pracy. Będą momenty, w których zwątpisz i będziesz chciał zrezygnować, ale nie rób tego. Jestem po to, aby wesprzeć Cię na każdym etapie leczenia.
Psychoterapia
Pomaga
ludziom z wieloma problemami
psychoterapia zaburzeń osobowości
Psychoterapia
Zaburzeń osobowości
Cechy osobowości to intelekt, uczucia, wola, napęd psychoruchowy. Łączy się z poczuciem tożsamości, poczuciem bycia sobą, niezależnością od zmiennych reakcji, wywołanych okolicznościami. Zaburzenia osobowości nie są łatwe w diagnozowaniu, ze względu na duże zróżnicowanie rodzajów osobowości.
Przykłady zaburzeń osobowości:
Osobowość paranoidalna: dominujący brak zaufania i podejrzliwość wobec innych, tak że motywy ich postępowania są oceniane jako wrogie. Pacjent ma nawracające, nieuzasadnione podejrzenia, dotyczące wierności współmałżonka. Niechętnie zwierza się innym z powodu nieuzasadnionego lęku, że użyją oni uzyskanych informacji przeciwko niemu.
Osobowość schizotypowa: wzorzec zachowań zdominowany społecznymi i interpersonalnymi deficytami naznaczonymi silnym dyskomfortem i ograniczoną zdolnością do bliskich znajomości. Mogą wystąpić także zaburzenia poznawcze i percepcyjne oraz dziwaczne zachowania. Pacjent okazuje niedostosowany lub sztywny afekt, myśli odnoszące (z wykluczeniem urojeń odnoszących), dziwaczne przekonania lub myślenie magiczne, które wpływa na zachowanie i jest niezgodne z normami subkulturowymi (np. wiara w zabobony, jasnowidzenie, telepatię lub „szósty zmysł”). W dzieciństwie i młodości mogły pojawiać się dziwaczne fantazje i zajęcia.
Osobowość schizoidalna: wzorzec zachowań zdominowany oderwaniem od relacji międzyludzkich i ograniczonym wyrażaniem emocji w kontaktach interpersonalnych. Chory znajduje przyjemność w nielicznych, jeśli w ogóle, zajęciach, prawie zawsze wybiera samotne zajęcia, brak mu przyjaciół lub powierników innych niż najbliżsi krewni.
Osobowość bierno-agresywna: wzorzec zachowań zdominowany negatywnym nastawieniem i biernym oporem względem wymagań stosownego zachowania.
Osobowość depresyjna: wzorzec zachowań zdominowany depresyjną percepcją i zachowaniem. Chory jest pogrążony w myślach i ma skłonność do martwienia się. Jego samoocena skupia się na niedostateczności, bezwartościowości i niskim mniemaniu o sobie.
Osobowość histrioniczna: wzorzec zachowań zdominowany przesadnym wyrazem emocjonalnym i staraniami o zwrócenie na siebie uwagi. Pacjent łatwo ulega sugestiom, tj. łatwo znajduje się pod wpływem innych osób lub okoliczności, czuje się nieswojo w sytuacjach, w których nie jest w centrum uwagi. Wzajemne oddziaływania z innymi często charakteryzują się niestosownymi uwodzicielskimi lub prowokacyjnymi zachowaniami seksualnymi.
Osobowość narcystyczna:wzorzec zachowań zdominowany nastawieniem wielkościowym (w wyobraźni lub na jawie), potrzebą bycia podziwianym, brakiem empatii. Pacjent wierzy, że jest „szczególny”, unikatowy i może być zrozumiany tylko przez i zadawać się jedynie z innymi „szczególnymi” lub o wysokim statusie ludźmi (lub instytucjami), brakuje mu empatii. Nie chce rozpoznawać uczuć i potrzeb innych i nie chce identyfikować się z nimi.
Osobowość border-line (BPD): wzorzec zachowań zdominowany niestabilnością w relacjach interpersonalnych, ocenie osoby własnej i afektach oraz zaznaczona wybuchowość. Impulsywność występuje w co najmniej dwu dziedzinach, które potencjalnie są zagrożeniem dla pacjenta (np. wydatki, seks, używki, nieostrożna jazda, żarłoczność). Chory wykazuje skłonność do niestabilnych i intensywnych związków z naprzemiennym oscylowaniem między idealizacją a dyskredytacją.
Osobowość antysocjalna: wzorzec zachowań zdominowany pogardą dla cudzych praw i ich gwałceniem poczynając od 15. roku życia. Chorego cechuje drażliwość i agresywność, na które wskazuje udział w powtarzających się bójkach i napaściach oraz konsekwentna nieodpowiedzialność z niemożnością utrzymania stałej pracy i dotrzymania zobowiązań finansowych.
Osobowość unikowa: wzorzec zachowań zdominowany przejawami społecznych zahamowań, poczuciem nieprzystawania i nadwrażliwością na negatywną ocenę. Pacjent wykazuje powściągliwość w relacjach intymnych, ponieważ obawia się, że zostanie zawstydzony lub wykpiony. Widzi siebie jako społecznie niekompetentnego, zatrwożonego lub skrytego w stosunku do innych.
Osobowość zależna dominująca i przesadna potrzeba opieki, która prowadzi do zachowań nacechowanych uległością oraz strachem przed opuszczeniem. Początek zaburzeń ma miejsce w wieku młodzieńczym. Pacjent jest gotów użyć nadmiernych środków, aby uzyskać opiekę i wsparcie od innych, do tego stopnia, że dobrowolnie zrobi nieprzyjemne rzeczy. Czuje się nieswojo i bezradnie, gdy jest samotny, z powodu wyolbrzymionych lęków, że nie będzie w stanie zatroszczyć się o siebie.
Osobowość anankastyczna: wzorzec zachowań zdominowany dbałością o porządek, perfekcjonizmem, kontrolą umysłową i w kontaktach interpersonalnych, kosztem elastyczności, otwartości i efektywności. Pacjent jest nieadekwatnie do sytuacji sumienny, skrupulatny i nieugięty w sprawach moralności, etyki i wartości (co nie jest wyjaśnione przez kulturową czy religijną identyfikację), okazuje sztywność i upór.
Psychoterapia zaburzeń osobowości - zaburzenia osobowości można leczyć. Zależnie od nasilenia objawów podejmuje się decyzję o terapii lekami, jednak podstawą leczenia jest psychoterapia, polegająca na celowym, świadomym i programowym oddziaływaniu na pacjenta technikami werbalnymi i niewerbalnymi, mającymi na celu usunięcie lub zmniejszenie występujących u niego objawów i poprawie codziennego funkcjonowania.
psychoterapia zaburzeń osobowości
Psychoterapia
Zaburzeń osobowości
Cechy osobowości to intelekt, uczucia, wola, napęd psychoruchowy. Łączy się z poczuciem tożsamości, poczuciem bycia sobą, niezależnością od zmiennych reakcji, wywołanych okolicznościami. Zaburzenia osobowości nie są łatwe w diagnozowaniu, ze względu na duże zróżnicowanie rodzajów osobowości.
Przykłady zaburzeń osobowości:
Osobowość paranoidalna: dominujący brak zaufania i podejrzliwość wobec innych, tak że motywy ich postępowania są oceniane jako wrogie. Pacjent ma nawracające, nieuzasadnione podejrzenia, dotyczące wierności współmałżonka. Niechętnie zwierza się innym z powodu nieuzasadnionego lęku, że użyją oni uzyskanych informacji przeciwko niemu.
Osobowość schizotypowa: wzorzec zachowań zdominowany społecznymi i interpersonalnymi deficytami naznaczonymi silnym dyskomfortem i ograniczoną zdolnością do bliskich znajomości. Mogą wystąpić także zaburzenia poznawcze i percepcyjne oraz dziwaczne zachowania. Pacjent okazuje niedostosowany lub sztywny afekt, myśli odnoszące (z wykluczeniem urojeń odnoszących), dziwaczne przekonania lub myślenie magiczne, które wpływa na zachowanie i jest niezgodne z normami subkulturowymi (np. wiara w zabobony, jasnowidzenie, telepatię lub „szósty zmysł”). W dzieciństwie i młodości mogły pojawiać się dziwaczne fantazje i zajęcia.
Osobowość schizoidalna: wzorzec zachowań zdominowany oderwaniem od relacji międzyludzkich i ograniczonym wyrażaniem emocji w kontaktach interpersonalnych. Chory znajduje przyjemność w nielicznych, jeśli w ogóle, zajęciach, prawie zawsze wybiera samotne zajęcia, brak mu przyjaciół lub powierników innych niż najbliżsi krewni.
Osobowość bierno-agresywna: wzorzec zachowań zdominowany negatywnym nastawieniem i biernym oporem względem wymagań stosownego zachowania.
Osobowość depresyjna: wzorzec zachowań zdominowany depresyjną percepcją i zachowaniem. Chory jest pogrążony w myślach i ma skłonność do martwienia się. Jego samoocena skupia się na niedostateczności, bezwartościowości i niskim mniemaniu o sobie.
Osobowość histrioniczna: wzorzec zachowań zdominowany przesadnym wyrazem emocjonalnym i staraniami o zwrócenie na siebie uwagi. Pacjent łatwo ulega sugestiom, tj. łatwo znajduje się pod wpływem innych osób lub okoliczności, czuje się nieswojo w sytuacjach, w których nie jest w centrum uwagi. Wzajemne oddziaływania z innymi często charakteryzują się niestosownymi uwodzicielskimi lub prowokacyjnymi zachowaniami seksualnymi.
Osobowość narcystyczna:wzorzec zachowań zdominowany nastawieniem wielkościowym (w wyobraźni lub na jawie), potrzebą bycia podziwianym, brakiem empatii. Pacjent wierzy, że jest „szczególny”, unikatowy i może być zrozumiany tylko przez i zadawać się jedynie z innymi „szczególnymi” lub o wysokim statusie ludźmi (lub instytucjami), brakuje mu empatii. Nie chce rozpoznawać uczuć i potrzeb innych i nie chce identyfikować się z nimi.
Osobowość border-line (BPD): wzorzec zachowań zdominowany niestabilnością w relacjach interpersonalnych, ocenie osoby własnej i afektach oraz zaznaczona wybuchowość. Impulsywność występuje w co najmniej dwu dziedzinach, które potencjalnie są zagrożeniem dla pacjenta (np. wydatki, seks, używki, nieostrożna jazda, żarłoczność). Chory wykazuje skłonność do niestabilnych i intensywnych związków z naprzemiennym oscylowaniem między idealizacją a dyskredytacją.
Osobowość antysocjalna: wzorzec zachowań zdominowany pogardą dla cudzych praw i ich gwałceniem poczynając od 15. roku życia. Chorego cechuje drażliwość i agresywność, na które wskazuje udział w powtarzających się bójkach i napaściach oraz konsekwentna nieodpowiedzialność z niemożnością utrzymania stałej pracy i dotrzymania zobowiązań finansowych.
Osobowość unikowa: wzorzec zachowań zdominowany przejawami społecznych zahamowań, poczuciem nieprzystawania i nadwrażliwością na negatywną ocenę. Pacjent wykazuje powściągliwość w relacjach intymnych, ponieważ obawia się, że zostanie zawstydzony lub wykpiony. Widzi siebie jako społecznie niekompetentnego, zatrwożonego lub skrytego w stosunku do innych.
Osobowość zależna dominująca i przesadna potrzeba opieki, która prowadzi do zachowań nacechowanych uległością oraz strachem przed opuszczeniem. Początek zaburzeń ma miejsce w wieku młodzieńczym. Pacjent jest gotów użyć nadmiernych środków, aby uzyskać opiekę i wsparcie od innych, do tego stopnia, że dobrowolnie zrobi nieprzyjemne rzeczy. Czuje się nieswojo i bezradnie, gdy jest samotny, z powodu wyolbrzymionych lęków, że nie będzie w stanie zatroszczyć się o siebie.
Osobowość anankastyczna: wzorzec zachowań zdominowany dbałością o porządek, perfekcjonizmem, kontrolą umysłową i w kontaktach interpersonalnych, kosztem elastyczności, otwartości i efektywności. Pacjent jest nieadekwatnie do sytuacji sumienny, skrupulatny i nieugięty w sprawach moralności, etyki i wartości (co nie jest wyjaśnione przez kulturową czy religijną identyfikację), okazuje sztywność i upór.
Psychoterapia zaburzeń osobowości - zaburzenia osobowości można leczyć. Zależnie od nasilenia objawów podejmuje się decyzję o terapii lekami, jednak podstawą leczenia jest psychoterapia, polegająca na celowym, świadomym i programowym oddziaływaniu na pacjenta technikami werbalnymi i niewerbalnymi, mającymi na celu usunięcie lub zmniejszenie występujących u niego objawów i poprawie codziennego funkcjonowania.
Psychoterapia zaburzeń lękowych
Psychoterapia
zaburzeń lękowych
Strach jest uczuciem naturalnym, który pojawia się w sytuacjach zagrożenia, na przykład w przypadku zagrożenia na drodze lub innego w naszym odczuciu – niebezpiecznego zdarzenia. Strach wywołuje reakcję naszego organizmu – przyspieszone bicie serca, rozszerzenie źrenic czy drżenie. W sytuacjach zagrożenia, kiedy pojawia się strach, nasz organizm wymusza na nas działanie – walkę lub ucieczkę. Choć pojęcia strachu i lęku są używane wymiennie, to jednak warto pamiętać, że są to różne pojęcia. Strach spowodowany jest czynnikiem zewnętrznym, realnym zagrożeniem. Z kolei lęk ma charakter wewnętrzny, jest on obawą przed niebezpieczeństwem, często jednak jedynie przeżywanym.
Objawy zaburzeń lękowych. Lęk może mieć różnorodny charakter. Wyróżniamy między innymi lęk odczuwany, związany z nadejściem przykrych, aczkolwiek nieokreślonych wydarzeń. Z kolei lęk domniemany powstaje na skutek wyobrażonego, a nie rzeczywistego zagrożenia. Wśród rodzajów lęków wymienić można jeszcze lęk ukryty, lęk wolnopłynący, napadowy, fobiczny, a także antycypacyjny. Z kolei mianem agitacji określamy silny lęk, występujący z towarzyszeniem niepokoju ruchowego.
Występowaniu lęku najczęściej towarzyszą objawy somatyczne, wśród których możemy wymienić nadmierną potliwość, pojawienie się drżenia, wzmożonego napięcia mięśni, zakłóceń oddychania, ból głowy i brzucha, a także uczucie mrowienia, kołatanie serca. Pojawić się może także biegunka, problemy z moczeniem się czy omdlenia. Są to tak zwane maski somatyczne lęku (podobne do masek depresyjnych w zaburzeniach depresyjnych).
Przyczyny zaburzeń lękowych. Nie można mówić o jednej, konkretnej przyczynie lęku. Źródłem problemu może być wiele różnorodnych czynników, które składają się na występowanie zaburzeń lękowych. Wśród najczęstszych przyczyn można wymienić predyspozycje rodzinne, jeżeli w rodzinie występowały wcześniej zaburzenia lękowe, a także inne takie jak: nadmierny stres, problemy z pogarszaniem się zdrowia psychicznego, czynniki osobowościowe. Niejednokrotnie z zaburzeniami lękowymi współwystępuje nadużywanie substancji psychoaktywnych.
Rodzaje zaburzeń lękowych. Istnieje wiele różnych zaburzeń lękowych i na dobrą sprawę można powiedzieć, że nie ma dwóch takich samych jednostek chorobowych. Najczęściej pacjenci cierpią na fobie społeczne, polegające na izolowaniu się od ludzi. Często występują także fobie specyficzne, polegające na lęku przed różnorodnymi przedmiotami czy sytuacjami. Wśród nich wymienić można między innymi klaustrofobię, arachnofobię, dentofobię i inne. Wśród innych rodzajów zaburzeń lękowych możemy wymienić zespół lęku uogólnionego, zespół stresu pourazowego, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne czy ostrą reakcję na stres.
Terapia lęku Jak radzić sobie z lękami. Leczenie zaburzeń lękowych zależne jest od ich nasilenia oraz przyczyny. W niektórych sytuacjach można wyciszyć symptomy lęku poprzez techniki relaksacyjne, jednak nasilone objawy wymagają zastosowania farmakoterapii, połączonej z psychoterapią. W przypadku poważnego nasilenia choroby zalecana będzie farmakoterapia w połączeniu z psychoterapią behawioralno-poznawczą i kolejno – psychodynamiczną – zwłaszcza u osób, u których zaburzenia lękowe nie pozwalają na zwykłe funkcjonowanie. Pamiętajmy, że wybrany psychoterapeuta może zalecić kontakt z psychiatrą, który zajmie się farmakoterapią pacjenta. Proponuje się niełączenie psychoterapii i farmakoterapii u jednego terapeuty.
Psychoterapia w leczeniu lęków. W leczeniu zaburzeń lękowych z pomocą przyjść może psychoterapeuta, który w trakcie cotygodniowych spotkań z pacjentem pomaga mu w zrozumieniu przyczyny problemów i ich pokonaniu. Dzięki psychoterapii pacjenci mogą dotrzeć do sedna swojego problemu, czerpiąc wsparcie z relacji psychoterapeutycznej podczas dokonywanych zmian. Warto podkreślić, że psychoterapeuta nie podaje pacjentowi gotowych rozwiązań usuwających zaburzenia lękowei, lecz dąży do tego, aby pacjent sam doszedł do rozwiązania najwłaściwszego dla siebie. Można wspólną pracę porównać do podróży, w której pacjent poszukuje nowych rozwiązań (schematów postępowania), a psychoterapeuta podążą pół kroku za pacjentem w czujnej obserwacji, zwracając uwagę, gdy w relacji psychoterapeutycznej zbaczają z wcześniej obranej drogi lub zaczynają cofać się.
Psychoterapia zaburzeń lękowych
Psychoterapia
zaburzeń lękowych
Strach jest uczuciem naturalnym, który pojawia się w sytuacjach zagrożenia, na przykład w przypadku zagrożenia na drodze lub innego w naszym odczuciu – niebezpiecznego zdarzenia. Strach wywołuje reakcję naszego organizmu – przyspieszone bicie serca, rozszerzenie źrenic czy drżenie. W sytuacjach zagrożenia, kiedy pojawia się strach, nasz organizm wymusza na nas działanie – walkę lub ucieczkę. Choć pojęcia strachu i lęku są używane wymiennie, to jednak warto pamiętać, że są to różne pojęcia. Strach spowodowany jest czynnikiem zewnętrznym, realnym zagrożeniem. Z kolei lęk ma charakter wewnętrzny, jest on obawą przed niebezpieczeństwem, często jednak jedynie przeżywanym.
Objawy zaburzeń lękowych. Lęk może mieć różnorodny charakter. Wyróżniamy między innymi lęk odczuwany, związany z nadejściem przykrych, aczkolwiek nieokreślonych wydarzeń. Z kolei lęk domniemany powstaje na skutek wyobrażonego, a nie rzeczywistego zagrożenia. Wśród rodzajów lęków wymienić można jeszcze lęk ukryty, lęk wolnopłynący, napadowy, fobiczny, a także antycypacyjny. Z kolei mianem agitacji określamy silny lęk, występujący z towarzyszeniem niepokoju ruchowego.
Występowaniu lęku najczęściej towarzyszą objawy somatyczne, wśród których możemy wymienić nadmierną potliwość, pojawienie się drżenia, wzmożonego napięcia mięśni, zakłóceń oddychania, ból głowy i brzucha, a także uczucie mrowienia, kołatanie serca. Pojawić się może także biegunka, problemy z moczeniem się czy omdlenia. Są to tak zwane maski somatyczne lęku (podobne do masek depresyjnych w zaburzeniach depresyjnych).
Przyczyny zaburzeń lękowych. Nie można mówić o jednej, konkretnej przyczynie lęku. Źródłem problemu może być wiele różnorodnych czynników, które składają się na występowanie zaburzeń lękowych. Wśród najczęstszych przyczyn można wymienić predyspozycje rodzinne, jeżeli w rodzinie występowały wcześniej zaburzenia lękowe, a także inne takie jak: nadmierny stres, problemy z pogarszaniem się zdrowia psychicznego, czynniki osobowościowe. Niejednokrotnie z zaburzeniami lękowymi współwystępuje nadużywanie substancji psychoaktywnych.
Rodzaje zaburzeń lękowych. Istnieje wiele różnych zaburzeń lękowych i na dobrą sprawę można powiedzieć, że nie ma dwóch takich samych jednostek chorobowych. Najczęściej pacjenci cierpią na fobie społeczne, polegające na izolowaniu się od ludzi. Często występują także fobie specyficzne, polegające na lęku przed różnorodnymi przedmiotami czy sytuacjami. Wśród nich wymienić można między innymi klaustrofobię, arachnofobię, dentofobię i inne. Wśród innych rodzajów zaburzeń lękowych możemy wymienić zespół lęku uogólnionego, zespół stresu pourazowego, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne czy ostrą reakcję na stres.
Terapia lęku Jak radzić sobie z lękami. Leczenie zaburzeń lękowych zależne jest od ich nasilenia oraz przyczyny. W niektórych sytuacjach można wyciszyć symptomy lęku poprzez techniki relaksacyjne, jednak nasilone objawy wymagają zastosowania farmakoterapii, połączonej z psychoterapią. W przypadku poważnego nasilenia choroby zalecana będzie farmakoterapia w połączeniu z psychoterapią behawioralno-poznawczą i kolejno – psychodynamiczną – zwłaszcza u osób, u których zaburzenia lękowe nie pozwalają na zwykłe funkcjonowanie. Pamiętajmy, że wybrany psychoterapeuta może zalecić kontakt z psychiatrą, który zajmie się farmakoterapią pacjenta. Proponuje się niełączenie psychoterapii i farmakoterapii u jednego terapeuty.
Psychoterapia w leczeniu lęków. W leczeniu zaburzeń lękowych z pomocą przyjść może psychoterapeuta, który w trakcie cotygodniowych spotkań z pacjentem pomaga mu w zrozumieniu przyczyny problemów i ich pokonaniu. Dzięki psychoterapii pacjenci mogą dotrzeć do sedna swojego problemu, czerpiąc wsparcie z relacji psychoterapeutycznej podczas dokonywanych zmian. Warto podkreślić, że psychoterapeuta nie podaje pacjentowi gotowych rozwiązań usuwających zaburzenia lękowei, lecz dąży do tego, aby pacjent sam doszedł do rozwiązania najwłaściwszego dla siebie. Można wspólną pracę porównać do podróży, w której pacjent poszukuje nowych rozwiązań (schematów postępowania), a psychoterapeuta podążą pół kroku za pacjentem w czujnej obserwacji, zwracając uwagę, gdy w relacji psychoterapeutycznej zbaczają z wcześniej obranej drogi lub zaczynają cofać się.
Psychoterapia zaburzeń nerwicowych
Psychoterapia
zaburzeń nerwicowych
Nerwica należy do zaburzeń lękowych. Najczęściej występuje między dwudziestym piątym a czterdziestym piątym rokiem życia. Może być reakcją na stres lub trudności emocjonalne. W nerwicy pewne sytuacje wywołują lęk, niepowiązany jednak z występowaniem omamów. Chory jest świadomy, że jego lęk jest nieuzasadniony, jednak nie może przestać odczuwać napięcia i braku kontroli.
Objawy nerwicy. Nerwica może przejawiać się zarówno w sposób somatyczny, jak i emocjonalny. Wśród objawów, dotykających sfery emocjonalnej wymienić możemy przed wszystkim uogólniony niepokój, który towarzyszy pacjentowi. Osoby cierpiące na nerwicę często zgłaszają myśli i pesymistycznej treści, są apatyczne, poirytowane czy sfrustrowane. Objawem nerwicy może być również niestabilność emocjonalna, odczuwanie zmiennych nastrojów, zaburzenia snu czy trudność w odczuwaniu radości i przyjemności. Do objawów somatycznych nerwicy zaliczyć możemy dolegliwości bólowe o nieustalonym podłożu, zawroty głowy, kołatanie serca, występowanie zaburzeń oddychania i duszności, mdłości, tiki nerwowe. Osoby cierpiące na nerwicę mogą także wskazywać na problemy związane z funkcjonowaniem układu pokarmowego. U mężczyzn nerwica może się objawiać poprzez wystąpienie impotencji.
Przyczyny nerwicy. Wśród najczęściej wymienianych przyczyn nerwicy wymienia się silne przeżycia emocjonalne i urazy psychiczne. Nerwica może jednak być także wywołana przez silny stres lub przemęczenie. W przypadku zaobserwowania objawów, które nas niepokoją warto wybrać się do lekarza, aby określić, czy odczuwane objawy mają związek z chorobą somatyczną, czy też są efektem nerwicy.
Diagnoza nerwicy. Nerwica może przybierać „maski”. Chorzy często podejrzewają u siebie nowotwór lub inne choroby, jednak kolejne badania pokazują, że są zdrowi. W takich wypadkach warto zastanowić się, czy objawy somatyczne nie są objawami nerwicy i udać się do psychoterapeuty. Choć uważa się, że większość naszego społeczeństwa ma objawy wynikające z nadmiernego stresu, to jednak nerwica jest chorobą, którą należy leczyć.
Rozpoznanie nerwicy. Diagnoza nerwicy nie zawsze jest sprawą łatwą, gdyż wykluczyć należy zaburzenia czysto somatyczne, depresję, manię, zaburzenia psychotyczne czy zaburzenia wywoływane przyjmowanymi lekami. Na diagnozę nerwicy składa się między innymi pogłębiony wywiad lekarski, a także wykonanie podstawowych badań czy ocena stanu psychicznego pacjenta. Równie ważna jest obserwacja pacjenta.
Terapia nerwicy - Psychoterapia. Po wykluczeniu chorób o podłożu somatycznym i stwierdzeniu nerwicy u pacjenta warto jak najszybciej rozpocząć psychoterapię indywidualną lub grupową. Nerwica może bowiem znacząco obniżyć komfort życia chorego. Psychoterapia skupia się na trudnościach pacjenta. Celem jest dotarcie do wewnętrznych konfliktów. Jednocześnie psychoterapeuta nie daje gotowych rozwiązań, lecz pozwala pacjentowi odkryć przyczyny zaburzeń, a następnie pomaga w uporaniu się z nimi oraz stworzeniu bezpiecznej i pełnej zrozumienia atmosfery dla potrzeb i problemów pacjenta. Psychoterapia, zarówno grupowa jak i indywidualna, jest dłuższym procesem. Nie należy więc oczekiwać, że po kilku spotkaniach z psychoterapeutą objawy nerwicy ustąpią. Podjęcie psychoterapii jest jednak pierwszym krokiem na drodze do usunięcia najbardziej dokuczliwych objawów.
Farmakoterapia. W niektórych przypadkach oprócz psychoterapii konieczna będzie także farmakoterapia. Zalecana jest ona, gdy pacjent cierpi na silne lęki, ma problemy z zasypianiem, czy trudności z wyjściem z domu. Leki pozwalają na wyciszenie się, uspokojenie, jednak nie wyleczą problemu. Dzięki zastosowaniu farmakoterapii możliwe jest podjęcie psychoterapii, która pomoże pokonać reakcje nerwicowe.
W leczeniu nerwicy bardzo ważne jest także wsparcie ze strony najbliższych oraz znalezienie sposobów na relaksację, czyli obniżenie napięcia, które jest zwykle dla pacjentów najbardziej dokuczliwym objawem.
Psychoterapia zaburzeń nerwicowych
Psychoterapia
zaburzeń nerwicowych
Nerwica należy do zaburzeń lękowych. Najczęściej występuje między dwudziestym piątym a czterdziestym piątym rokiem życia. Może być reakcją na stres lub trudności emocjonalne. W nerwicy pewne sytuacje wywołują lęk, niepowiązany jednak z występowaniem omamów. Chory jest świadomy, że jego lęk jest nieuzasadniony, jednak nie może przestać odczuwać napięcia i braku kontroli.
Objawy nerwicy. Nerwica może przejawiać się zarówno w sposób somatyczny, jak i emocjonalny. Wśród objawów, dotykających sfery emocjonalnej wymienić możemy przed wszystkim uogólniony niepokój, który towarzyszy pacjentowi. Osoby cierpiące na nerwicę często zgłaszają myśli i pesymistycznej treści, są apatyczne, poirytowane czy sfrustrowane. Objawem nerwicy może być również niestabilność emocjonalna, odczuwanie zmiennych nastrojów, zaburzenia snu czy trudność w odczuwaniu radości i przyjemności. Do objawów somatycznych nerwicy zaliczyć możemy dolegliwości bólowe o nieustalonym podłożu, zawroty głowy, kołatanie serca, występowanie zaburzeń oddychania i duszności, mdłości, tiki nerwowe. Osoby cierpiące na nerwicę mogą także wskazywać na problemy związane z funkcjonowaniem układu pokarmowego. U mężczyzn nerwica może się objawiać poprzez wystąpienie impotencji.
Przyczyny nerwicy. Wśród najczęściej wymienianych przyczyn nerwicy wymienia się silne przeżycia emocjonalne i urazy psychiczne. Nerwica może jednak być także wywołana przez silny stres lub przemęczenie. W przypadku zaobserwowania objawów, które nas niepokoją warto wybrać się do lekarza, aby określić, czy odczuwane objawy mają związek z chorobą somatyczną, czy też są efektem nerwicy.
Diagnoza nerwicy. Nerwica może przybierać „maski”. Chorzy często podejrzewają u siebie nowotwór lub inne choroby, jednak kolejne badania pokazują, że są zdrowi. W takich wypadkach warto zastanowić się, czy objawy somatyczne nie są objawami nerwicy i udać się do psychoterapeuty. Choć uważa się, że większość naszego społeczeństwa ma objawy wynikające z nadmiernego stresu, to jednak nerwica jest chorobą, którą należy leczyć.
Rozpoznanie nerwicy. Diagnoza nerwicy nie zawsze jest sprawą łatwą, gdyż wykluczyć należy zaburzenia czysto somatyczne, depresję, manię, zaburzenia psychotyczne czy zaburzenia wywoływane przyjmowanymi lekami. Na diagnozę nerwicy składa się między innymi pogłębiony wywiad lekarski, a także wykonanie podstawowych badań czy ocena stanu psychicznego pacjenta. Równie ważna jest obserwacja pacjenta.
Terapia nerwicy - Psychoterapia. Po wykluczeniu chorób o podłożu somatycznym i stwierdzeniu nerwicy u pacjenta warto jak najszybciej rozpocząć psychoterapię indywidualną lub grupową. Nerwica może bowiem znacząco obniżyć komfort życia chorego. Psychoterapia skupia się na trudnościach pacjenta. Celem jest dotarcie do wewnętrznych konfliktów. Jednocześnie psychoterapeuta nie daje gotowych rozwiązań, lecz pozwala pacjentowi odkryć przyczyny zaburzeń, a następnie pomaga w uporaniu się z nimi oraz stworzeniu bezpiecznej i pełnej zrozumienia atmosfery dla potrzeb i problemów pacjenta. Psychoterapia, zarówno grupowa jak i indywidualna, jest dłuższym procesem. Nie należy więc oczekiwać, że po kilku spotkaniach z psychoterapeutą objawy nerwicy ustąpią. Podjęcie psychoterapii jest jednak pierwszym krokiem na drodze do usunięcia najbardziej dokuczliwych objawów.
Farmakoterapia. W niektórych przypadkach oprócz psychoterapii konieczna będzie także farmakoterapia. Zalecana jest ona, gdy pacjent cierpi na silne lęki, ma problemy z zasypianiem, czy trudności z wyjściem z domu. Leki pozwalają na wyciszenie się, uspokojenie, jednak nie wyleczą problemu. Dzięki zastosowaniu farmakoterapii możliwe jest podjęcie psychoterapii, która pomoże pokonać reakcje nerwicowe.
W leczeniu nerwicy bardzo ważne jest także wsparcie ze strony najbliższych oraz znalezienie sposobów na relaksację, czyli obniżenie napięcia, które jest zwykle dla pacjentów najbardziej dokuczliwym objawem.
Psychoterapia Zaburzeń Osobowości
Psychoterapia Zaburzeń psychicznych
Psychoterapia
Zaburzeń psychicznych i osobowości
Psychoterapia to jedna z metod leczenia schorzeń, zaburzeń i nieprawidłowości Twojej psychiki oraz osobowości. Idea psychoterapii wywodzi się z filozofii, psychologii i medycyny. W zależności od Twoich problemów i stopnia ich nasilenia, zastosuję różne rodzaje nurtów psychoterapeutycznych.
Z czymkolwiek się zmagasz – znajdę sposób, by Tobie pomóc. W moim gabinecie, dzięki wspólnej pracy osiągniesz to, co teraz może wydawać się niemożliwe. Dotrę do genezy Twoich problemów. Wszystkie metody jakie stosuję łączy wspólny element, jakim jest bezpośredni kontakt oraz indywidualne podejście do Twojej problematyki.
Psychoterapia to nie tylko metoda leczenia zaburzeń psychiki. Pamiętaj o tym, że przede wszystkim psychoterapia zwiększy potencjał Twojej osobowości. Poprzez psychoterapię wpłyniesz na zmianę postawy i zwiększenie rozumienia własnych emocji oraz radzenia sobie z nimi, tym samym staniesz się silniejszy.
Oferuję Tobie mentorskie wsparcie poprzez cykl spotkań, indywidualnych lub w większej grupie. Odbędziemy wspólną podróż, w której będę podążał za Twoimi słabościami równocześnie wskazując odpowiednią ścieżkę i wspomagając jej przejście.
Pamiętaj, nie będę cię stygmatyzował i oceniał poprzez pryzmat Twych zaburzeń psychicznych. Pragnę byś poprzez sesje terapeutyczne, odczuwał potrzebę poprawienia jakości swojego funkcjonowania i uczył się radzenia z samym sobą. Pokarzę Tobie jak zwiększyć motywację do działania, wzmocnić lub wydobyć pewność siebie czy poprawić komunikację z innymi ludźmi. Psychoterapia przyniesie Tobie korzyści zarówno w zakresie życia osobistego, rodzinnego, jak i zawodowego. Psychoterapia, poza funkcją uleczającą, pełni rolę wspierającą – nauczę Cię wykorzystywać naturalny potencjał, który jest w Tobie obecny.